مدلسازی نایقینی مکانی به عنوان بافت در هوش محدوده ای با استفاده از مجموعه های فازی و ریاضی بازه ها

در سال های اخیر در سیستم های کامپیوتری، تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات و شبکه ی حسگرهای بی سیم پیشرفت های زیادی صورت گرفته است. این پیشرفت ها باعث توسعه چشمگیری در ایجاد محیط های الکترونیکی و هوشمند شده است. یکی از کاربردی ترین محیط های الکترونیکی که از مهم ترین چشم اندازهای علوم الکترونیک و مخابرات است، هوش محدوده ای میباشد. در هوش محدوده ای بافت مکان و موقعیت، مبنای ارائه خدمات بوده و خدمات مختلف بر اساس موقعیت کاربر که در داخل محدوده ای از پیش تعیین شده قرار دارد، مشخص و ارائه می شوند. از آنجایی که هوش محدوده ای ماهیت مکانی دارد، مورد توجه این مطالعه قرار گرفته است. آنچه در این تحقیق بدان پرداخته شده، مدل سازی نایقینی مکانی به عنوان بافت در هوش محدوده ای است. اهمیت این موضوع از این جهت است که ریشه های مختلفی از نایقینی مکانی در هوش محدوده ای وجود داشته و با درنظر گرفتن این ریشه ها، نتایج به واقعیت موجود نزدیک تر می شود. جهت مدل سازی و پیاده سازی نایقینی مکانی در هوش محدوده ای از دو نظریه مجموعه های فازی و ریاضی بازه ها استفاده شده و نتایج حاصل از پیاده سازی این دو نظریه با هم مقایسه و ارزیابی شده است. نتایج ارزیابی نشان می دهد، نظریه ریاضی بازه ها تقریبا 13 برابر کارایی زمانی بیشتری نسبت به مجموعه های فازی دارد. در صورتی که نتایج حاصل از پیاده سازی بر اساس نظریه مجموعه های فازی، 12 درصد انطباق بیشتری نسبت به ریاضی بازه ها با درک کاربر از محدوده، دارد. بنابراین با توجه به نتایج توصیه می گردد، اگر در یک کاربرد از هوش محدوده ای، زمان اجرای سیستم جهت ارائه خدمات به کاربر امکان مدل سازی بر اساس نظریه مجموعه های فازی را فراهم نماید، این روش استفاده گردد. در غیر این صورت استفاده از نظریه ریاضی بازه ها پیشنهاد می شود.